Ben 58 yaşında ''emekli '' bir kadınım. ''Emekli '' payesi göğsümde yaka kartı gibi işlevsiz olarak görevine devam ediyor. Çünkü bu ülkede yaşıyorsan ve kadından üstelik emekli falan olamazsın. 24 Saatin her saniyesi çalışırsın çünkü. Öyle Avrupalı emekli yaşıtlarımız gibi emekli maaşımızla hayal bile kuramayız bırakın dünya turuna çıkmayı, tatillere gitmeyi. Bu işin bir boyutu diğer boyutu ise kadın olmak. Bu ülkede kadın olmak o kadar zor ki... Statün ne olursa olsun. Daha dün bir kadın doktor eski kocası tarafından katledildi.
Sabahın erken saatinde işe gidecek eşine kahvaltı hazırlamak için ondan önce uyanırsın, sofrayı hazırlayıp uyandırırsın onu en sevimli yüz ifadenle. Daha sonra evin tüm işlerini sıraya koyup hepsini tek tek yaparsın. Hasta mısın? Kimin umurunda. Mutsuz musun? Kimin umurunda. O işler bitecek bitmek zorunda. Yapamadığın zaman iyileşince kalkıp kendin yaparsın paşa paşa... Sonra Akşam yemeği için kolları sıvarsın eşin gelmeden hazır olmak zorunda. Eş gelir akşam yine en sevimli halinle kapıyı açarsın güler yüzlü ol, mutlu davran, bu arada bakımlı olmalısın kötü görünmemen lazım.
OL...OL...OL... Ama hiç kimse sana olmak istiyor musun diye sormaz. Kendi yorgunlukları, kendi mutsuzlukları, kendi sorunları...Bu durum yılın 365 günü böyle devam eder. Ses çıkaramazsın, isyan edemezsin.
Bu duruma isyan etme ses çıkarma hakkını yıllar önce canları pahasına bize miras bırakan kadınlar adına her yıl 8 Mart Dünya Emekçi kadınlar Günü sokağa çıkıp isyanımı haykırıyorum. Bu kadın olarak kendim seçtiğim görevimdir çünkü.
Düzene isyan ediyorum,
Erkek egemenliğine isyan ediyorum,
Eşitsizliğe isyan ediyorum,
İSYAN!
İSYAN!
İSYAN!
YIKANA KADAR!
YIKANA KADAR!
Komentarze