Kadın Olmak Neden Bu Kadar Zor?

Kendimi bildiğimden beri hep bu soruyu soruyorum. Hayata bir adım geride başlıyoruz.

İnsanız, sadece insan! Neden bunu kimseye anlatamıyoruz. Hemcinslerimiz bile bizi

anlamıyorken bunu karşı cinse nasıl anlatacağız?

Şehirde yaşıyorsanız bir nebze şanslısınız. Şehirden uzakta küçük bir köyde yaşıyorsanız

bu sorun daha da karmaşık bir hal alıyor. Okumak istiyorsun. Okuyup meslek sahibi olarak hayatında kimseye muhtaç olmadan yaşamak istiyorsun ama okula giderken aile büyüklerin tek tek sana ne yapman gerektiğini ve ne yapmaman gerektiğini söylüyor. Sanki bütün yaşanan olumsuzluklar sadece bizler yüzünden oluyor. Hele ki köydeysen kendini tüm erkeklerden korumalısın, onlarla konuşmamalısın ve sanki bütün dünyada sadece tek cins yaşıyor gibi davranmalısın. Olur da bir erkekle konuşursan okulu da unutmalısın o zaman.

Bir kadını dört duvar arasına kapatıp çok şey bekliyorsunuz. Ve yine soruyorum kadın

olmak neden bu kadar zor? Hayat veren ve hayatı öğreten biz kadınlar hayatı istediğimiz gibi yaşayamadan göçüp gidiyoruz bu hayattan.

Düşünsenize köyde yaşıyorsunuz. Dağda tarlada evde çalışıp yaşadığınız bu hayattan

kurtulmak için evleniyorsunuz ve yine aynı hayata bir başka evde aynı duyguları yaşayarak devam ediyorsunuz. Bir kadın köyde ne yapar biliyor musunuz? Sabahın 5'inde gözlerini açar bu hayata, hiçbir zaman bitmeyecekmiş gibi; aynı şeyleri her gün yeniden yasamak için.

Sabah kahvaltı etmeden önce varsa hayvanları, onlara bakar, yemini karar ve hazır hale getirip onları besler. Sağılması gerekenlerin sütünü sağar. Ahırı temizler. Sonra gider evin babası ve çocuklar için kahvaltı hazırlamaya başlar. Onları uyandırıp işe ve okula hazırlar. Sonra ne mi yapar; belki vakit bulursa bir şeyler atıştırıp ev işlerine girişir. Bütün ev işlerini bitirir öğlene doğru tekrar hayvanlarına su verir, yem verir ve tarlaya gider çalışmaya. Ve akşama hazırlık başla. Yemek bulaşık derken kendini unutur. Yaşamayı unutur ve bu döngü birçok kadının hikayesidir aslında. Kadın kendini unutur, yaşamayı unutur.

Ve ben yine sorarım kadın olmak neden zor?

Kadın annedir ona göre davranmalı, genç bir kadındır kendini bilmeli, kadın bir eştir

kocasını memnun etmeli, kadın gelindir kaynanaya bakmalı, kadın namustur kendini

korumalı. Peki bütün bu yükler kadına yüklenirken size düşen nedir? Aslında ben ve diğer kadınlar sizden çok şey istemiyoruz, sadece özgürlüğümüzü istiyoruz. İnsan olduğumuzu sizden bir farkımız olmadığını bilmenizi istiyoruz. Gece korkmadan sokaklarda olmak istiyoruz. Hayatı ve hayatın yüklerini birlikte paylaşmak istiyoruz. Omuz omuza mücadele etmek istiyoruz.

Küçücük bir köyde kadın erkek omuz omuza işimiz ekmeğimiz için mücadele ettik. İşçi

sınıfı için mücadele ederken direniş alanına gidebilmek için direnebilmek için ailelerimizden izin almak zorunda kalıyorduk. Sınıfsal bir mücadele veren kadınlar olarak izin alıyorduk. Direniş alanında tanıdığınız bir erkek yoksa o gün çadıra bile gidemiyorduk. Gidemiyorsun çünkü kadınsın ve adın çıkar. Ama biz istiyoruz ki biz insanız ve cinsiyet ayrımı yapılmasın.

Kadın olmak neden bu kadar zor ki! Çok şey istemiyoruz. Yaşadığım köyde ve çevresinde işçi sınıfı adına verdiğim mücadeleden dolayı iş bulamıyorum ve ancak başka bir şehre gidersem iş bulabilirim. Ne yazık ki kadın olduğum için babam izin vermiyor. Çünkü kadınsın ve tek başıma yaşayamazsın. Ben ve diğer kadınlar kendi ayaklarımızın üstünde hiçbir erkeğe muhtaç olmadan ve korkusuzca yaşamak istiyoruz.

Kadın olmak her yerde zor ama bir köyde kadın olmak daha zor. Çünkü üzerine aldığı

sorumluluk daha büyük.

Kadın insandır. Bunun başka bir açıklaması yok .Bırakın kadınlar hayatını yaşasın. Bırakın kadınlar var olsun .Bırakın kadınları! Rahat bırakın!. Kendi egolarınızda kendi namus anlayışınızda bizleri öldürmeyin. Kadın insandır...

Aydın- Söke'de bulunan Sibaş Fabrikası önünde çadır kurup mücadele eden öncü

kadınlarından Halime Ulutaş’ın kaleme aldığı yazıdır.