Bedenim Evde, Kalbim Çocuklarımda

BEDENİM EVDE, KALBİM, RUHUM ÇOCUKLARIMDA KALDI…

Tüm dünyayı etkisi altına alan, bir türlü baş edilemeyen, yayılmasının bir türlü önlenemediği, içerisinde bulunduğumuz pandemi günlerinde kendimiz, ailemiz, sevdiklerimiz için (eğer mümkünse) evde kalıyoruz. Kalıyoruz da, bu ne kadar kolay oluyor acaba…

Bana soruyorsanız bu soruyu emin olun bunun cevabı gerçekten hiç kolay olmuyor derim.

Eş kimliğimle cevap veriyorsam eğer;

Eşim küçük esnaf diye tabir ettiğimiz grupta. Kendimizin küçük bir işletmesi ve 5 çalışanımız var. Yani evini geçindirmekle yükümlü beş insan, beş ev, beş aile… O insanlara nasıl evde kal diyebiliriz ki. Sen evde kal ben seni zor durumda bırakmam da diyemiyoruz. Ama ücretsiz izin de vermiyoruz. Peki bu çark nasıl dönecek?

Eşim işe gitmek zorunda. Bakmakla yükümlü olduğumuz çocuklarımız var. Ödemesini henüz bitiremediğimiz kredimiz, ödenmesi gerek kredi kartlarımız, maaşlarının ödenmesi gereken çalışanlarımız var. İşimiz hizmet sektörü dolayısıyla insanlarla birlikte olmak zorundayız. Bundan dolayı eşime her an virüs bulaşacak diye korkuyorum.

Anne kimliğimle cevap veriyorsam eğer, ki bu hepsinden zor...

Başka bir şehirde okuyan oğlum ve başka bir şehirde yaşamakta olan beyaz yaka dediğimiz gruba mensup kızım var. Diğer öğrenciler gibi benimde oğlum mağdur edilenlerden. Ulaşımdaki rezaletlerden dolayı virüs bulaşmasın diye evine dönemedi. Yaklaşık bir-buçuk aydır tek başına öğrenci evinde yalnız yaşıyor. Aklım yüreğim hep onda. Kızım biraz daha şanslı birçok insandan. İşini evinden yürüte-bilenlerden. Şimdilik maaşını alabiliyor. Peki gelecekte alabilecek mi? Hala bir işi olabilecek mi? İşyeri kapalı eminim ki onları da maddi sıkıntılar bekliyor önümüzdeki süreçte bir çok işkolu gibi... Yani bu salgın süreci bitiminde büyük ihtimalle kızımı işsizlik bekliyor bir çok çalışan gibi. Kızım ve diğer işsiz kalacak olanlar yaşamlarını nasıl sürdürecekler? Parasızlıkla nasıl baş edecekler? Ruh sağlıklarını nasıl koruyacaklar?

Yani her sabah uyandığımda, her gece başımı yastığa koyduğumda çocuklarımı düşünmeden edemiyorum. Nasıllar, bu süreci nasıl atlatacaklar, onlarla bir daha ne zaman bir araya gelebileceğim? Bilemiyorum. Tek bildiğim şey onları çok özlediğim…

Kendi kimliğimle, ben olarak cevap verecek olursam,

Kendime dikkat etmeye çalışıyorum Evde kalıyorum. Evet belki beden sağlığımı koruyorum. Ya ruh sağlığım ne olacak? İşimizi, eşimi, çocuklarımı düşünmekten, pandemi sürecinin yönetilememesinden, bundan dolayı daha evde ne kadar kalacağımızı bilememekten, medyada her kafadan çıkan abuk subuk haberleri takip etmekten bazen ruhsal çöküntü yaşıyorum. Uykularım kaçıyor, tansiyonum yükseliyor, yemek düzenim bozuldu. Kısacası iyi değilim, iyi değiliz. Tabi ki sevdiklerimi uzun süredir görememek, evin kapısından dışarı çıkamamak, özgür olamamak da cabası.

Şu an, ben ve tüm sevdiklerim dahil olmak üzere hepimizin sağlıklı, güzel günlerde tekrar bir birimizi kucaklayacağımız günlerde tekrar birlikte olabilme düşüncesiyle özlemle bekliyorum..

Sağlıkla, umutla, sevgiyle kalın…

Aysel Şat