Bir bilmece bu Çok acımasız bu kaçıncı bilmece sayamadığımız.. Ölüyoruz, öldürülüyoruz hem de göz göre göre. Hem de ölmemiz gerektiğine inandırılarak. Yaşamı inadına savunurken, küçük bir çiçeği narince severken, o küçük sevgiden kocaman sevgiler yaratırken öldürülüyoruz. Ölüme inandırılıyoruz! Daha doğarken başlıyor mücadele, kadın olarak dünyaya gelirken... Sonra örüyorlar ilmek ilmek işliyorlar beyinlerimize korkuyu, itaati. Bu sistemin bire - sıfır olarak dünyaya gelenleriyiz biz. Erkek egemen sistemin erkekleri, kadınları onlar. Onlar işte onlar öldürüyorlar bizleri! Yarınlarımızı öldürüyorlar! Bitmeyecek umutlarımızı öldürdüklerini sanıyorlar. Öyle sanıyorlar! Atlıyorlar öfkemizi, atlıyorlar ölüp ölüp dirildiklerimizi! Atlıyorlar sevgimizin dünyayı kucaklayan yanını. Cana can kattığımızı atlıyorlar. Evet yüreğimizi ateşe veriyorlar, evet feryat ettiriyorlar, evet nefessiz, takatsiz bırakıyorlar ve daha nice insanlık dışı şeyler yapıyorlar da... Ama yeniden yeniden daha da güçlü daha da umut dolu doğduğumuzu unutuyorlar... Yağmur Yıldırım (Okurlardan)
Comments